YAZAR
Umut etmek mi daha zor, yoksa hayal kurmak mı? Düşünmeden hareket ederken mi öğrenir insan, yoksa gözü kapalı atılan büyük bir adımla mı? Ulaşılması gerekene yol çizmeye çalışırken, asıl ulaşmak istediklerimizi kaçırabiliyoruz. Denediğimiz yollar bazen çıkmaza sürüklüyor, bazen de yeni…
Hatalar, tecrübelere bazen de keşkelere giden yolun küçük taşları. Her yol uzun, her hata affedilmez olmak zorunda değil. Hayatımızın yüksek, belki de en önemli rafına sevdiklerimizi koyuyoruz. Peki kendimiz hangi raftayız? Onların hatalarını zaman zaman tolere edebilirken, peki kendi hatalarımıza…
Adım başı soluklanmadan, Aldığım her karardan emin olamadan, Belki de hiç korkmayarak sevmeden gitmek istemiyorum. Ruhumun yorgunluğunu iyileştirmeden, Verdiğim her sözü gerçekleştirmeden, Belki de gerçek beni bulmadan gitmek istemiyorum. Aldığım her nefesle geçmişi hatırlamaktan yorulan gözlerim Geleceğin belki korkutucu belki…
Dilini bilmediğim sokakları okudum bugün, Alfabesini kalbime yazıp yavaşça heceledim. Her hecenin altından sen çıktın. Ardı ardına nefesler aldım, Aldıkça sanki daha çok yaklaştım sana. Biliyorum ruhum hep yakın, Bedenimse bu sefer daha da yakın. Evet! Bu sefer hissediyorum, onu…
Umudumu canlandırmak için güneşin yeniden doğmasını beklemek, köprüleri en baştan inşa etmek istemiyorum. Akan her gözyaşı için de yeni bir yağmura ihtiyacım yok. Ayağa kalkabildiğim her an zaten ben “ben” olmaya devam ediyorum. Günden güne hayatımdaki bir yolculuk biterken diğeri…
Bomboş bir sayfa önümde beni beklerken yazmak, dile getirmekten daha kolaydır belki de. Hayatın doğrusal olmadığını, verdiğim her kararın beni değiştirdiğini öğreneli az zaman oldu. Ben değişirken düzelttiğim her şey tersine döndü. Tersi düzünden daha çok öğretti ve sevdirdi bana….
Dört mevsim, tek pencereden akıp gider. Güneş ışığını süzer, yağmurlar diner. Kendine hayran eden saflığıyla kar, yerini yeniden yeşermeye hazır yapraklara bırakır. Hayatımız tek pencerede sonsuza sığarken hepsinin farkında mıyız gerçekten? Yaşadığımız anın içinde miyiz? Nefes aldığımızı hissediyor muyuz? Yoksa…
Her hayalim gerçek olmadı, her ay ışığı yüzüme yansımadı. Kendi ışığımı yaratmaya gücüm yettiğinde mevsim çoktan değişmişti. Cama vuran rüzgarın sesi beni sonunda kabuslarımdan uyandırabilmişti. Dileklerim havada uçarken onlara sadece uzaktan bakabildim. Yakın sandıklarım uzakmış, yollarım hep çıkmazdaymış. Kendimi hep…
Aldığımız her nefes bir keşkeye giderken kalbimizin hala attığını kaçırıyoruz. Her kaçırışımız hayatımızdan biraz daha çalıyor biz fark etmeden. Her eksilen bir duygu için bir mum söndürüyoruz ve gün geçtikçe mumlarımız azalmış, biz kendimizi eksiltmiş oluyoruz. Söndürdüğümüz mumun pişmanlığını yaşarken…
Teşekkür ederim, Bütün yanlışlarıma ve kendime hiçbir koşulda yenilmemeye, Sevmeyi bilmeye ve öğretebilmeye, Geri dönmeyecek yollara girmemeye ama heyecanla önüme bakabilmeye, En önemlisi hep kendim oluşuma teşekkür ederim. Ayakta olabildiğim ve hep olacağım için, Önüme gelen her zorluğu aşabildiğim, Ve…
