YAZAR
Yalpalayan bir ruh gibi acı çekiyor bedenim Neresinden başlasam bir avu akıyor altından Su götürmez yolların kayasında Islanmış kanatları uçamamış bir kuş gibiyim Varlığım yara oluyor zamana Gençleşemiyor artık düşüncelerim Baktığım yerde kolları sarılmış ağaçlar Bir buda heykelinden hareketsizim Korkum…
Hangimizin elleri günaha doymuştur, Şurada soğuk mezarda yatan biçareler kadar? Hangimizin ruhu suskunluğa doymuştur, Şurada sokakta duran bir çöp tenekesi kadar? Issızlığa yürüyorum sevgilim Sen ve ben ve biz Orada buluşmaya can atıyoruz sanki Üzerine toprak attığımız hayaller kadar ağırlık…
Bir balık olsam mesela Bir balıkçının elindeki oltada asılı kanca olsan sen de Değsen dudaklarıma usulca Kaynamaz mı kanım o zaman? Değdiğinde dudaklarıma sıcak bir kan akmaz mı? Böylece daha bir karışırdık birbirimize Asılı kalsak beraber orada Öylece. Balıkçı ayırmasa…
Ruhum sarmalanıyor yeniden Ben yokmuşum gibi Düşüncelerim nüfuz ediyor zihnime Ne adamlar tanıdım Hiç biri olmadı sen gibi. Elleri sarmadı ellerimi Yokluğun ruhumu söndürdü Bir avuç toprağa verdim seni. Acıtan da oydu oysa Bir daha görememek yüzünü Bir daha görememek…
Elimden bir şey gelmiyor elemden başka. Vuslat demini vurmuşum çoktan kışa, Sanki bir meyhanede viraneyim. Ayrılığı öter olmuş kuşlar başımda, Suskunluk öldürüyor beni. Vicdanımsa gece oluyor gündüzlerime, Bir gözyaşı dahi akıtamadım oysa Vurdum çektim sineme. Dokunmayı unuttuğum kalbim,…
Birkaç gün sonra doğum günüm. Kaç yaşıma basacağımın hiçbir önemi yok. Ki zaten basacağım yaşın on katı kadar hatamın izi kalmış ayaklarımın altında. Nereye gitsem benimle sürüklenip duruyor. Ben susmuşum içimdeki kağnılar yol almış. Vaziyetimin bir hayli vahim olduğundan şüphem…
Dağınık aklım, Gecenin solgun ışığını izlerken Aklımı bir köşeye kıvırdım. Suskun kasabalara dönmüş şarkılarla Yalnız, soğumuş bir sabırla Ve yorulmuş yaşlı saçlarımla Dalıp gittim uzak zamanlara. Çocukken düştüğümde Dizimdeki, kolumdaki yaralara bakardım. Şimdi bakılacak hiçbir yanım kalmamış, Yarım yarım yaşıyorum….
Nereye varacağını bilememesi insanın, Ölümün var olduğunu bile bile Unutması kadardır ölümü. Kim olduğunun bir önemi yok. Kimliğinde yazan o harfler arasında Bir senfoni hayat. Kaybolmuşlar ülkesine döndüm yeniden. Rıhtımlar kopuyor içimden Ve gemiler yanaşıyor gözlerimden. Durdukça kabarıyor…
Bomboş sokaklarda yürüyorum. Yalnızlık evrilmiş olmalı ki yüreğime ben hiçbir şeyin farkında değilim. Zamanla aşınan kalbimin yorgunluğu bir fırtına gibi çarpıyor koylarıma. Sabahlarım gecelerden farksız oluyor. Ruhum ışıyor elbette ki bu yükselmiş uygarlık kini hapsoluyor düşüncelerime sonra. Ben o pembe…
Kan görüyorum. Korkusuz asırların ellerinde boğuluyor Sessizce yanaşan bir kasırga eşliğinde ruhum. Delâlet var zihnimde. Her yanım karanlık insan perdesinden yüzler. Ve ben yüzlerce yüzden oluşan bu perdeye karşı siper almışım. Durduğum yerden izliyorum yaşamayı. Yaşamak… Ne güzeldi huzur içindeyken….
