YAZAR
Nereye varacağını bilememesi insanın, Ölümün var olduğunu bile bile Unutması kadardır ölümü. Kim olduğunun bir önemi yok. Kimliğinde yazan o harfler arasında Bir senfoni hayat. Kaybolmuşlar ülkesine döndüm yeniden. Rıhtımlar kopuyor içimden Ve gemiler yanaşıyor gözlerimden. Durdukça kabarıyor…
Bomboş sokaklarda yürüyorum. Yalnızlık evrilmiş olmalı ki yüreğime ben hiçbir şeyin farkında değilim. Zamanla aşınan kalbimin yorgunluğu bir fırtına gibi çarpıyor koylarıma. Sabahlarım gecelerden farksız oluyor. Ruhum ışıyor elbette ki bu yükselmiş uygarlık kini hapsoluyor düşüncelerime sonra. Ben o pembe…
Kan görüyorum. Korkusuz asırların ellerinde boğuluyor Sessizce yanaşan bir kasırga eşliğinde ruhum. Delâlet var zihnimde. Her yanım karanlık insan perdesinden yüzler. Ve ben yüzlerce yüzden oluşan bu perdeye karşı siper almışım. Durduğum yerden izliyorum yaşamayı. Yaşamak… Ne güzeldi huzur içindeyken….
Bu şehir insanı içine çekiyor. Bir volkan gibi yakıyor gözlerimi Ardından asırlar öncesinden gelen sesler. Birkaç ana kuzusunun yardım çağrısı dolanıyor semada. O sema ki büyük bir zaferin en sıcak iklimindeydi yıldızlarda dolaşan. Korkunç, kekeme, kızıl ve seğiren bakışlarla donattı…
Kendini denizin kucağına bırakmış bir sal gibiyim bugün. Ya da ben öyle sanıyorum zannımca. Sanıyorum derken sendeliyorum elbette. Kaçınılmaz sonun kurasına ben de dahil olurken sebepsiz yere. Ben kendimde boğulurken dünyada koyulaşıyorum en nihayetinde. Kaçtığım yalnızlığımın kurduğu kilitli bir kalede…
Bu son bekleyişim değildi Yarın beklerim. Bir asırdır ruhumun eşiği, Girenin ardından durur saatim. On yedi yaşımın acısı, Yirmi yılın yaşanmış tecrübeleriyle tırmandım yalnızlığa. Korkusuzca adım attığım yollarda büyüdüm işte böyle. Kansız savaşlar verdim ben, Ejderha gibi amansızca yaktım yüreğimin…
Kana susamış bir yalnızlık var içimde Öyle büyüyor ki günden güne Her zerrem bir mezarlık oldu artık. Derin denizlerin karanlığında uykudayım Bir rüya gördüm, Onu yıllarca yaşattım. Yasaklanmış korkularım var benim Kollarımın arasında uyuyan kaoslarım bir de. …
Kaybolmuşlardı onlar, Bizim tabirimizle kaybolmuşlardı. Nerede olduklarını bile bilmeden ilerleyip dururlardı. Oysa uçsuzluğun ellerinde olan bizdik, Ve aslen kendimizi kaybettik biz Onların kaybolmuşluklarına odaklanmışken. ”İnsanın ruhu neden böyledir?” Diye sorsam cevabını alamam. Her ruh kendi bağlarından koparılır dünyaya güvenince. Dünya…
Elbette üzülecek deniz Elbette uçacak balık Yelken açacak kuş mesela Göyüzünün kollarına Ben mi? Bilmem… Mesela bir yaprak olurum Dal bilmem Sonbahar olurum Hasat, orak bilmem Kuş olurum belki de Kara karlar yağar, düşündürür gözlerimi Dalıp gider sesim uzaklara Uzaklardan…
Sarhoş sözlerimle uyandırıyorum geceyi Gitmeler raks ediyor birkaç bavulda Korlara dönüyor düştüğü yerde gözyaşları Bir melodi yokluyor yalnızlığı Yalnızlık söylüyor: ”Isıtıyorum denizinin dalgalarını.” Susmuyor içimin fırtınaları Kaosa bürünmüş nefretler Tükeniyoruz işte. Bir gecede Bir heceye dönüyoruz Milyon yılık mumlar Erimeye…
