YAZAR
Lütfen Beni Susma. Ruhu satırlar arasına sıkışmış kızın artık susmak istemeyişinin cümlesiydi. Sesinin çıktığı tek an, bu cümle zihninde yankılandı. Kaynadı, kazındı, kırıldı, söküldü… Öfkenin koynunda yetişmiş hatta kendini ifade şekli olmuş bir çocuk, barış ne bilmezken yaşamayı öğrenmiş. O…
İsmini lime lime ettin, Üzerine basıp geçtin, Tek damlan var olmasın diye, Ölüm dilini öğrendin. Nasıl yaşanacağını öğrenmek istemedin, hiç Beceremez miydin, bilmem, ama Hiçliğin kıyısından köşküne girdiğin an, Ölümle dans etmekten zevk aldığın zamandı. Lime lime bir adın içinde…
Üzerime yüklemeyin. Ben sizin hata yaptığınızda sürekli eliniz tutmak için, yere düştüğünüzde nasıl kalkmanız gerektiğini fısıldarken sırtınızı sıvazlamak için orada olamam. Unutmayın, ben gidenim. Üzerime yüklemeyin. Dizlerinizdeki yaralara üfleyemem sürekli, içimdeki kanlarda boğulurken; masallar okuyamam kabuslarda yaşarken. Unutmayın, ben kalmayı…
Kalk, Toparla eşyalarını, Bu yüreksizlik uygun değil. Kalk, toparla eşyalarını. Çık o evden. Yürü yollarda. Sonra yık yak o yolları. Bırak, bilmeden Nankör desinler sana, Yürüdüğü yolu bile yakacak kadar lanet desinler sana. Yık sonra da yak sen o yolu….
Farkında mısınız, herkesin hayatınızla ilgili bir fikri var. Kimin size yakışacağı, nasıl bir yerde yaşamalısınız, vücut ölçüleriniz kaç olmalı, ne tarz bir eve sahip olmalısınız, ne içmeli, ne giymeli, nasıl poz vermeli… Herkesin hayatınızla ilgili fikirleri varken size söylemekten de…
Sessizliğin zırhında cilalanıp, Zihnimdeki hengameyle büyüdüm, Meydana konurken bedenim, Ellerime tutuşturulurken kılıçlar, Atıldığım arenalarda inledim. Zihnimdeki katliamla büyüyüp, Sessizliğin gölgesine çivilendim, Meydandan geçerken ben, Omurgamdaki ‘ah’ları, Ellerimdeki kanlarla yıkadım. Sessizliğin toprağına dikilip, Zihnimdeki çukurda dövüldüm, Arenalarda asılıp, Ölüme terk edilirken…
İyi ya da kötü anlardan doğdum, Emekledim. Diz kapağımdaki yaraları, İçime taşıyan her eyleme sarıldım. Düştüğüm her çukuru, Benimseyip toprağa yattım. Elim yüzüm toprakken, Gözlerim yaşla doluyken, Kahkaha attım. Gör halimi, ben Acıların koynunda yatmış, Sessizliği ana dili yapmış Uçurumlarda…
Döndüğümde içime, Sessizleştiğimde yokluğa, Karanlık kucakladı, Çelimsiz benliğimi. Ben, Güç nedir bilmez iken, İçinde yaşar oldum, Karanlığın evinde, Çelimsizliğime tutunur oldum. Sustuğumda zamana, İçimi karaladım, Sarılamadan kendime, İmtihana koyuldum. Ben, Çelimsiz hissederken, İçimdeki havl ordusuyla, Sessizlik masasındaki, Tahtın sahibi oldum.
Sevgi bilmez ücra köşelerim, Sessizliğim çığlığımdan doğar, Hiçliğimde can çekişirim. Derin bir nefes alırken, Ruhça alçalışımı ölçer, Varoluş sancısıyla silikleşirim. Ruhum şad edilir dillerde, Acım hor görülürken ellerde, Yatarım varoluş sancısının koynuna, Sevgi tutmayan yanlarımı diker, Ruhumu örerim.
Kırıldığım yerden pamuklara sarılmak yerine, Atıldığım dikenli bahçelerden yazıyorum bu yazıyı, Ellerimde kanlar akıyor, Bedenim afili yalnızlığında iken, Benden kütlece sanrılarla boğuşuyorum. Baksana halime, Tanrı’nın kurduğu oyunda, Kırıldığımdan sallanıyorum. Düştüğüm toprakların canlılarına, Ölüm getiriyorum. Dokunduğum her toprağa, Çığlık ekiyorum. Sanrılar…
