YAZAR
”Eksiklik hayatlarımızda değil, kafalarımızın içinde” bu sözü on sekiz yaşımda bir sonbahar ayında anı defterime not almışım. Dönüp baktığımda düşüncelerimin, benliğimin ne kadar değiştiğini yada hangi konularda hiç değişmediğini anlamak için başlamıştım aslında yazmaya. Ama anladım ki düşünceler değişse de…
Şu son zamanlarda olanlardan sonra insanların yaptıkları hatayı mevcut koşullarla perdelemesine katlanamıyorum artık. Mevcut koşullar ne olursa olsun bir bireyi “insan olmaktan” nasıl alıkoyabilir? İnsanlık vasfını taşımak sahi ne zamandır bu kadar zor geliyor? Ya da insanlar bunca felakette nasıl…
Yaşam denilen hengameye dahil olduğumuz an başlar varoluşsal sorgulamalar. Nedenler, niçinler, nasıllar… Sorgulamaya çok sonra başlar insan ama bu soruların temelleri o zaman kurulmaya başlar ama farkında ama farkında olmadan. İçine doğduğumuz ailedir aslında bu soruların temelini atan. Kimi zaman…
Özel günlerde kullandığımız o gün bittikten sonra anlamını yitiren ne çok kavram var hayatımızda? Ne garip en güzel anları, en güzel duyguları bir günle sınırlandırıp sonrasında bir anda her şeyi anlamsız kılmaya başlamak sadece o güne özel yapılan hareket mi…
‘’Dijitalde sosyalleşme’’ kavramı ile özleşmedik mi şu son zamanlarda? Kocaman bir ironiyi betimliyor aslında bu kavram bana. Bir ekran ardında hayata dahil olmak ne kadar mümkün kılınabilir? Sosyalleşmek iletişimle olmaz mı zaten? İletişim! Etkili iletişim… Peki bu bir ekran ardında…
Ne güzel şey ne yaptığını bilmek. Fütursuzca yaşamamak. Yavaş yavaş her şeyin anlam kazanması. Daha doğrusu her şeyin anlamını kavramak. Kendine yetebilmeyi öğrenmek galiba erişebilinecek en güzel huzur seviyesi. Kendine yettiğin an herkese, her şeye yeteri kadar değer ve önem…
