YAZAR
Günümüzde hemen hemen herkes muazzam bir yalnızlık yaşıyor. Kalabalığın içinde yalnızlık… İşin ironik kısmı burada başlıyor esasen. Teker teker tüm duygulara yabancı kaldık, uzaklaştık. Evet uzaklaştık çünkü müphemlik bizi yordu ve bunalttı. İlişkilerimiz de en büyük sorun bu. Müphemlik… Ve…
Hepimiz daha başlamadan biliriz yolumuzun sonunu… Hayatlarımızda belki bizi ortak paydada buluşturan tek şey var; rahimde başlayan toprakta son bulan, uzunca kimine göre kısacık bir karmaşa. Bu karmaşayı her fani farklı şekillerde yaşar kendince. Buna da yazgı derler. Hakikaten önceden…
Bu gün yirmi yaşıma girdiğim zaman iç hesaplaşmamı kağıda döktüğüm bir yazımı tekrar okudum ve fark ettim ki dönem dönem çeşitli sorgularım hep varmış. Ve sizinle de paylaşmak istedim… Bir şeyler için çaba sarf etmek aylarını hatta yıllarını vermek, ardından…
Bir şeylerin daimi varlığı gizemini yitirmesine mi neden olur? Eksiksiz kıymet bulmaz mı hiç bir şey? Bu yüzden mi hayat bir öyle gelir bir böyle? Daimi mutluluk olsa ne olurdu? Daimi mutsuzluğun insanı tükettiği gibi sürekli mutluluk tüketir mi insanı?…
