Category
Bir sürü insan tanımıştı. Karşılaştığı yer yeni yüzde bambaşka çizgileri yakalamıştı. Tüm bu insanlarla uzunca sohbetler etmiş, onların hikayelerine ortak olmuştu. Kurulan bu ortaklıklar, ona büyük bir zevk vermişti. Çünkü, her hayat kıymetliydi. İnsan denen varlık değerli ve önemliydi. İşin…
Geçmişi unutabilmek mümkün mü bilmem ama geçmişle yaşanmayacağı kesin… Kendimle olan savaşlarımdan sürekli kaçtım ne zaman bir yol ayrımına ulaşsam daima düz olanı seçtim. Yıllar geçtikçe bu yaptığımın beni daha çok yorduğunu fark ettim. Verdiğim kararları sürekli sorguladım, kendime kızdım,…
Önünde dört kapı vardı. Her kapı farklı anlamlar taşıyordu. Bugün tüm kapıları açacaktı. İlk kapı, “niyet” kapısıydı. Gidip usulca kapının tokmağını tuttu ve yavaşça sağa doğru çevirdi. Hafif gıcırtıyla aralanan kapıyı kendinden öteye iteklediğinde insan kalabalığıyla karşılaştı. Bu kalabalığın bir…
Uzun zamandır dinmek bilmeyen bir acı çekiyordu. Güne her başladığında, yüreğinin biraz daha sıkıştığını hissediyordu. Bu sancılı durumun tek sorumlusu kendisiydi. Uzun zamandır birçok şeyi unutmuştu. Unuttuklarının en başında da gökyüzüne bakmak geliyordu. Sonsuz maviliği içine çekmeyeli o kadar uzun…
İnce bir ip üstünde yürüyorum. Adımlarımı atarken düşündüğüm şeyler var. Aynı anda çok fazla yerde bulunmak istedim. Ama o an bulunduğum yerde olmak istemedim. Geçen zamanla çok fazla kavga ettim. Ama zamanın bir an önce geçip gitmesini istediğim çok oldu….
Kaybettik dediler. Hayatın karşısında bir anda yok oluşumuzu anlatan acımasız bir kelime kaybetmek. Bir ömrü bir kelimeye sığdırdılar. Kaybetmekten delicesine korktuğum birini kaybettim. Artık nefes almadığını bildiğim bu acımasız dünyada çocukluğumun ve gençliğimin en güzel parçalarından birini kaybettim. Zaman ne…
Sonu olmadığını düşündüğümüz bir oyunu büyütüyoruz hayatta. Bizden alınan ve zorla başka yerlere sürülmek istenen düşüncelerimizle sonsuzluğa biraz daha yaklaşıyoruz. Anılarımıza değer biçilmesine izin veriyoruz. İnsanların bir bedeli varmış gibi davranıldığından duygularımızı sınıflandırıyoruz. Öylesine alışmışız ki sadece bütünü görmeye, parçaların…
Zihnim yorgun. Yaşamaktan değil sahteleştiğini görmekten her şeyin. Vücudum hala yaşamak isteyecek kadar zinde. Sahip olduğum her şeyi bir kenara bırakarak başlıyorum yeniden kaybetmeye. Yaşamın basit bir açıklaması olabilirdi, bir mücadele değildi belki. Ne olduğu çok da umurumda değil sonuçta…
