Zamansız aldığım mailleri kontrol ederken, dikkatimi rahatsız olduğum konuya ait bir fotoğraf çekti. Birileri yine, dünyayı kurtarmış gibi poz vermiş ve konu yine insanların, suistimale uğrayan durumlarıydı. Fazlasıyla sinirlendiğim konuyla ilgili maili gönderenlere, iyi dileklerimi giydire giydire ilettim. Ne kadar…
Satın alınan tüm kitaplarda biraz aşk, biraz savaş ve biraz ayrılık vardır. Bunu barındırmayan kitapların akıbeti tam olarak bilinmemekte. Biz ayrımcı insanlarız. Hayatta gruplandırmadığımız somut, soyut çok azdır. Git gide yükselmekte olan bir furyanın kıyısından köşesinden geçemeyeceksek…
Kör olmak böyle birşey olsa gerek Allah’ım artık bir ışık göster, Bu inançsız kulunu son kez inandır, Seni düşünmediğim kadar onu düşündüm Seni yazmadıgım kadar o’nu yazdım Sana gelmediğim kadar ona gittim… İçindeki öfke diner dinmesine de, Ben güler miyim…
Bu kışı da kardan yalanlar sardı, Ellerinden binlerce metrekare uzakta. Bahsi geçen yalan kelimesi Mutlu bir fotoğraftı belki Belki, tebessüm sayılabilecekken ağlamaklı bir çocuk yüzü Ya da yaşanılacaklar listesinin sonuna gelmiş bir ihtiyar gülümsemesi. Bir noktadan diğer noktaya…
Ayrılık arifesinde yapılacaklar listesini yazıyorum; Değerini bilmediğin kimsenin ,bir yabancıya dönüşünü naklen izlerken dilinin ucunda asla yerinden kıpırdatmayacağın bir iki kelime olmalı değil mi? Pişmanlık olarak adlandırdığın –keşke, -ama, -fakat, -seni seviyorum, -özür dilerim, -benim hatam,…
İçinde bulunduğum durum, tahmin edersin ki çaresizlikten öte!.. Anlatacak bir şey bulamıyorum. Her gün ölürken güzel yaşamak değil ‘de “yaşamak” olgusu uzak geliyor pek… Öldürmenin binlerce yolu vardır pek tabi ki. Biz en kötüleriyle sınanıyoruz son zamanlarda. Tehditler…
Bir nota olsaydı hayatın, en yaygın enstrümanda bile çalınmazdı eminsin artık. Bizler ucuz hayatlarımızla pahalı yaşamların içine atılmış tahta kaşığız. Ve artık devir gümüş kaşıkların. Kalkıyoruz birer birer en ücra köşelerden… Vicdan mahkemeleri, vicdani değerler, yasalar ne varsa…
Biz; Kendi acımızı yaşarız, Kendi rüzgarımızda savruluruz, Kendi mutluluklarımıza güleriz, Kendi hüznümüze ağlarız, Kendi canımızı düşünürüz, Kendi fikirlerimizi savunuruz, Kendi ailemizi için yaşarız, Kendi davetlerimizi önemseriz, Kendi işimize odaklanırız, Kendi vicdanımızı sorgularız, Kendi geçmişimizi saklar, Kendi geleceğimizi merak…
Ne sen leylaydın ne de ben mecnun.. Rahmetli güzel söylerdi. Siyasi durumu beni ilgilendirmez lakin sanatçı kimliği baş tacı… Ben var ya en çok kimsesizleri severim. Onlar sevgiye muhtaçlar, açlar, şüphesizler, kırılganlar, utangaçlar, yıpranırlar, üzülürler, ağlarlar, küserler daha neler neler….
Olan şeyleri hepimiz gördüğümüze göre tekrarlamanın bir lüzumu yok, Sonuç olarak bu kadar genç işsizlikle mücadele etmekten bitap düşmüş olabilir bazıları bunu fırsata çevirenlerden de olmuş olabilir… Aranızda var mı bu kuvvete karşı koyabilen? Yıllardır kafamdaki soruları çevirir…
