Yalpalayan bir ruh gibi acı çekiyor bedenim Neresinden başlasam bir avu akıyor altından Su götürmez yolların kayasında Islanmış kanatları uçamamış bir kuş gibiyim Varlığım yara oluyor zamana Gençleşemiyor artık düşüncelerim Baktığım yerde kolları sarılmış ağaçlar Bir buda heykelinden hareketsizim Korkum…
+ Ya bu oysa? – Ya değilse? + Konuşma! Bu o işte – Daha önce gördün mü onu? + Büyülü bir kitap nasıl görünebilir ki? Böyle işte. Haklılardı aradıkları o kitap ellerindeydi. Tarihler 6 Ekim 1983. Milat çoktan dolmuş, dünya…
Bıkmadan usanmadan sevdim seni. İsmini hece hece kazıdım yüreğime, Bir rüzgar gibi geldin geçtin hayatımdan. Bana düşen sadece seni sevmek. Bir gece geldim ansızın kapına, Kalbine bir gül bıraktım. Hatırladıkça seni koklamak için. Yeni dünyaya yelken açtım. Kalbimden geçenleri anlatmak…
Kırk beş yaşındaki son derece gösterişli bir görünüme sahip olan güzel kadın, dışarıdan bakıldığında diğer her kadının imreneceği bir hayata sahipti. Güçlüydü bir kere. Bu gücünü en başta henüz yirmili yaşlarındayken yaptığı evliliğinden alıyordu. Zenginliği rakamlara bile sığdırılamayacak, statü sahibi…
Saatleriniz tam şuan kaçı gösteriyor ? Bilmediğim için soruyorum. Benim saatim, uzun süredir durmuş durumda çünkü. Bu yüzden oturduğum yerden çocuklar, kediler, uçan kuşlar geçiyor. Ben sabit kalıyorum. Karşımda deniz, üzerinde şehrin ışıkları var. İnsanların konuşmaları yakınlaşıp, uzaklaşıyor. Ben sabit…
Bu gün yirmi yaşıma girdiğim zaman iç hesaplaşmamı kağıda döktüğüm bir yazımı tekrar okudum ve fark ettim ki dönem dönem çeşitli sorgularım hep varmış. Ve sizinle de paylaşmak istedim… Bir şeyler için çaba sarf etmek aylarını hatta yıllarını vermek, ardından…
Ne çıkar sevmekten başka hayatta? Anıları canlandırmaya yeter mi sessiz fırtına? Sevip kavuşmamak vicdan azabı bir bilsen. Zamana meydan okumak gerekir bazen. Gel de tut ellerimden. Uçurtma gibi savrulmak istemiyorum. Gel bu fırtınaya beraber direnelim. İplerim senin elinde, bırakma beni.
Hangimizin elleri günaha doymuştur, Şurada soğuk mezarda yatan biçareler kadar? Hangimizin ruhu suskunluğa doymuştur, Şurada sokakta duran bir çöp tenekesi kadar? Issızlığa yürüyorum sevgilim Sen ve ben ve biz Orada buluşmaya can atıyoruz sanki Üzerine toprak attığımız hayaller kadar ağırlık…
Gerçekçi olmaya çoğu zaman mecbur oldum. Daha ziyade mecbur bırakıldım. Ve fakat sonraları bunu bir yaşam biçimi olarak kanıksadım. Öyle bir an olur ki geçici bir hülyaya aldanmak ile gerçeği kabullenmek arasında bir seçim yapmak gerekir. İnsan kendini kandırmak istediği…
Denk gelmedi aşk. Kapıları zorlasa da bir zincir misali. Açmaya cesaret edemedi. Kurumuş insan vicdanı gibi. Çok sevdi, ama kabul etmesi olanaksız hasrete düştü. Eyvallah etmedi gurura. Biraz vardır diye tahmin ettim. Vicdan nedir bilir misin? Senden başka kimseyi sevmeyişim….
