Sonunda büyük gün gelip çatmıştı, yeni patron ile şirketin ilk toplantısı yapılacaktı biz çalışanlarına açıklamak istediği bazı durumlar varmış, ne büyük bir lütuf! Yeni pislik patronumu tanımasam belki inanabilirdim o da belki birazcık yani. Leo koskoca şirketi topluyorsa kim bilir…
Dünyada nereye ait olduğumu bulamıyorum. İnsanların çoğunun da bulabildiğini düşünmüyorum. Sadece sürükleniyoruz. Yanlışların üzerini hatalarla kapatmayarak çalışarak ve günden güne tükenerek. Kendimizi korumak adına duygularımızı gizliyoruz öylesine sert bir maske takıyoruz ki bazen o maskenin yerini bile unutuyoruz. Kafamın içerisinde…
Her taraf, müthiş bir hızın etkisi altındaydı. Esen rüzgar o denli kuvvetliydi ki her şeyi süratle değiştiriyor ve dönüştürüyordu, zaman zaman acımasız bir hale gelerek muazzam bir fırtına koparıyor, etraftaki her şeyi ortalığa savuruyordu. Herkes kendini herhangi bir amaca adamak…
Öyle bir gün ki bugün; bu yazıyı okuyabildiğiniz ve bu yazıyı yazabildiğim için minnet borcumuzun daim kalacağı bir gün. Eğer bundan tam 98 sene önce ulu önder Mustafa Kemal ATATÜRK Cumhuriyet’i ilan etmiş olmasaydı biz bugün ay yıldızlı bayrağın…
O buğulu tepenin başında Gözlerin gördüğü yalnızca yeşilin tonları Kalbi dolduran huzurdan esintiler Tüm bedeni doyuruyor Ruh tam da bu muazzamlıkta eriyor Ayaklar artık bağımsızca koşmayı seçiyor Coşkuyla zıplıyor dağın tepesinde Mutluluk çok uzakta değil Görebildiğimiz her zerrecikte …
Derin mitolojik zamanların yorgunluğunu taşıyor ellerim, Bedenimin günah çuvalından farkı yok. Ruhumu hafife almışım, Bir denizin ortasında senelerce durup çürüyen Ağırlaşmış namus algısından yontulan bir kayık gibiyim. Müebbet yedirmişler kalbime, Semadan kara bulutlar akıyor gözlerime. Tanrılar yontmuş oysa mermer taşlarından…
Düşlerimde yağmur taneleri Sensiz İstanbul’u izliyorum Gemiler yıkık, dökük, virane Sensiz İstanbul’u izliyorum Ellerimde tuttum bir ay ışığı Zaman durdu sanki umut durağı Götürdükçe götürdü sanki uzağı Sensiz İstanbul’u izliyorum Karardı gönül aynam birden Yarım bir hikâye belirdi…
Nazım Hikmet Ran! Toplumcu gerçekçilerin usta kalemi mavi gözlü dev. Burada Nazım Hikmet’in özel hayatından değil de savunduğu yaşam tarzından ve dokunduğu insanlardan bahsetmek istiyorum. Kimdir bu meşhur Nazım Hikmet? Nazım Hikmet benim için bir yakarışın, bir başkaldırının simgesidir. Başkaldırmak…
Türk Dil Kurumu sözlüğüne göre kültür, tarihsel toplumsal gelişme süreci içinde oluşturulan bütün maddi ve manevi değerler ile bunları yaratmada sonraki nesillere iletmede kullanılan, insanın doğal ve toplumsal çevresine egemenliğinin ölçüsünü gösteren araçların bütünüdür. Kültürün bir parçası olan gelenekler…
