Ömrümü koydum ortaya. Seni sen olduğun için sevdim. Sen gibisi gelmedi bir daha, Arasam bulur muyum dersin? Çok kıskancım diyemem, Sana güvenim sonsuz Sana ait bir kalbi harap edemem. Seni sen olduğun için sevdim. Bakma böyle konuştuğuma, Kırgın değilim, olamam….
Kendime sakladım bana olan sevgini. Kimse almasın diye yüreğime sakladım kilidi. Kimse seni sevdiğim gibi sevmesin istedim. Bencil olduğumu düşünüyorsun biliyorum. Senin istediğin de bu değil mi? Senden bana bir gülüşün, bir bakışın yetti. En çok neyini sevdim biliyor musun?…
09:45, akşam olmasına yine üç gün var. Yani kafamı kaşıyacak çok vaktim var ve böyle günlerde yaşamaktan hiç zevk alamıyorum. Aylardır kendimi meşgul etmek adına edinmeye çalıştığım hiçbir uğraşın artık ilgimi çekmediği ve kaşlarımı aldırmayı sürekli ertelediğim bir dönemdeyim. Bu…
Senden kalan çok şey var bende olan, Kalbin gibi mesela. Öyle seviyordum ki seni, Kendimden bile vazgeçtim. Öyle işte. Sen ne yaptın ardında bıraktığın, Kırık bir kalbi onarabildin mi? Bensiz nasıl yaşıyor, nefes alıyor mu diye. Hayatında beni sevdiği kadar…
Ne kadar hayalperest bir dünya Hep bir umut kapısı açılacak gibi Saf kanlılıkla bekler insan evladı Yalan dünya ne kadar kapılmışız Şu küçücük dünyanın macerasına Seni hep beklediğim saf kalbimle Son umut kapısı açılır ümidiyle Aldanmışım verdiğin yalan sözlerine Umut…
İnsan, en gözde konumdayken bir yanlış anlaşılma yüzünden en dibe çökebilir. Yine de merak ya da her neyse buna sebep veren, o bazen mucizeleri de doğurur. Umutlarsa tam aksine zamanla kaybolup yitmeye de sebep olabilir. Bana kalırsa insan duygularına kapılıp…
Hiç mi yaşarmadı gözlerin sevdiğine baktığın zaman? Uzaklara gittiği zaman bir mektup yazmayı çok mu gördün? Kalbine giden yokuşları tırmanırken, Bilemedim içimdeki sensizliği. Unuttum yeniden sevmeyi. Bir umutla çıktığım her yolda. Kapılar sana çıkacakmışçasına geldiğimden Hiç düşünmedim vazgeçememeyi. Korktum, ağladım…
‘’Dijitalde sosyalleşme’’ kavramı ile özleşmedik mi şu son zamanlarda? Kocaman bir ironiyi betimliyor aslında bu kavram bana. Bir ekran ardında hayata dahil olmak ne kadar mümkün kılınabilir? Sosyalleşmek iletişimle olmaz mı zaten? İletişim! Etkili iletişim… Peki bu bir ekran ardında…
Sevgili Günlük; Bugün yine o malum günlerden. Yazmama gerek var mı ki? Gerçi günlük yazmanın amacı da bu değil miydi? Her şeyi yazmak… Bugün yine o günlerden, gökyüzünün mavisinden sıkıldığım, denizin yeşil-mavi karışımında, boğulduğum günlerden. Toprağın ayaklarımı acıttığı, huzurun karanlıkta…
Gidersem, bulaşık şıkırtılarını bir daha duyamam. Gogh olayım, Ilık ılık ensemden yukarı O şey; Geçmeyen bir od, Bir yeis dünyada… Nesîmî’ye sığan iki cihan bana dört duvar Dördü de yetmiyor. 21’inde Aralığın gece üç dakika. Neymiş bu yaprağa rüzgar olamamam?…
