Category
Hikâye ya da öykü, gerçek ya da gerçeğe yakın bir olayı aktaran kısa, düzyazı şeklindeki anlatıdır.
Genç yaşımdan beri onlarca şehir gezdim her bir karışlarını adım adım yürüdüm. Denizlerinden geçtim, rüzgârlarında savruldum; yağmurlarını içtim, dolularına tutuldum. Ama o kokuyu bulamadım. Uçurtmam tepemde hiç yorulmadan dağlarını aşıp bayırlarından geçtim. Yine de ne o kokuyu ne de o…
Limana her dalga vurduğunda çıkan sese kaptırmıştı kendini. Hızla vuran dalganın yüzüne gelen damlacıklarıyla kendine geldi. Soğuktan kızarmış kuru ellerinde tuttuğu kahverengi balıkçı teknesinde gezindi gözleri. Oyuncak teknesine kendi sulu boyasıyla yazdığı Ali ismini sevdi bir süre. Eğilerek suya yaklaştı…
Her sabah gözümü açmadan penceremi açar sokağımdan geçenleri seyrederim. Gözümü onlar ile açar onlar ile kapatırım. Mahallede ilk gördüğüm kişi hep mahallenin fırıncısı Saim amca olur. Güler yüzü ile kocaman günaydınlar açtırır yüzümde. Sonra ise simitçi Ayhan, berber İsa abi…
Köklerimin bedenimi umarsızca sarması ile ayıktım rüyamdan. Ellerimin yattığım toprak ile bütünleşmesinin, ayaklarımın çoktan toprak olmasının, dikenleşmiş vücudumun yokluğunun korkusu ve irkintisi gözümden yaşlar düşürdü. Kalp atışlarımın zayıflaması, nefesimin soğukluğu gökyüzü arattırdı gözüme. Her tarafımı saran köklerim son olarak boynuma…
Gökyüzü ıslak, toprak kuru. Ellerim boş, pencerem kapalı. Sen benden uzaksın, gerçekliğimden trenlerce uzakta sayısız ray aramızda… Salıncağımın ardı arkası boş, kollarım boş. Karşımdaki sandalye boş, üzerindeki ceket sahipsiz. Yerim yurdum toprak altında. Şimdi, toprak diyerek basıp geçer miyim? Gökyüzü…
Debelenip durduğum bir öyküye çay kokulu, kahvaltı sofrası tadındaki güzel günlerimi yâd ederek uyandım; pastaneden alınan tatsız kahvaltı tadındaki günlerime. Yürüdüğüm bu kargaşalı, kalabalık yolları omuzlarımda kalan cesetlerin kokusu ile devam ettim. Aynı telaş, aynı iş, aynı yollar, aynı yüzler……
Bir gün daha batıyor. Bir günüm daha batıyor. Yıllardır köklüyüm bu topraklara. Kıpırdayamam, uzaklaşamam, eğilemem yalnızca dallarım sallanır. Aşık olduğum saçlara dolanır yapraklarım. Elbette ki ben bir ağacım. Sahipsiz, kuru bir tarlanın ortasında tek başına bir ağaç. Yıllardır sürülmez topraklarım….
Biten serüvenlerimden bana kalan bu başlangıçları çantama koymalıyım ki yol üzeri yolsuz kalmayayım. Kâğıtlarım, kalemlerim, düşlerim ve benliğim… Çantamda. Adım adım uzaklaşırken bu kırık şehirden duraksadığım ve kafamı çevirip de bakmak istediğim çok an oldu; kapı gıcırtısı, bir yel esintisi,…
Tren yolculuklarım, daha doğrusu son saniye yetiştiğim tren yolculuklarım; ufacık ömrümdeki en büyük nefes nefese kalışlarımdır. Tatlı yorgunluklar ve güzel dostluklar ile biter çoğu zaman. Bazen yolcu edilmeden bindiğim o vagondan, el sallayarak, güzel dilekler dileyerek inerim. Kafamdaki her şeyi…
Her şey normaldi, daha doğrusu bir insanın “normal ”den beklediği her şeye sahiptik lakin bir anonsla silindik. Bir kelimeye baktı hayatın seyri… “Düşüyoruz.” Düşüyoruz, az önce masumca seyahat ediyorduk lakin şimdi herkes donakalmış, açıkçası ben bile şaşkınım. Bir aralık yanımdakilere…
