Category
Hikâye ya da öykü, gerçek ya da gerçeğe yakın bir olayı aktaran kısa, düzyazı şeklindeki anlatıdır.
Elimden tutan bir karanlığın izini sürüyorum bu gece, evden epeyce uzaklaşmışım. Bir katran bürümüş ruhumu, adım attıkça daha da katlanan. Elimden tutan karanlığın adı gibi bildiği bu yollardan geçerken gördüğüm çukurlar, kör kuyular, kırılan oyuncaklar, mor bulutlu gökyüzü, yeşil güneş,…
Kahverengi, siyah çizgili, koyu yeşil fermuarlı; tozlu, sağ taşıma kulpu çamurlu bir bavul. Herhangi bir şehrin herhangi bir garında. Herhangi bir tarihte herhangi biri tarafından unutulmuş. İçi oldukça dolu ve oldukça da hafif. Herhangi biri tarafından her şekilde göz ardı…
Bugün 286.gün, köleliğimden yazıyorum. Köleliğimden kendime yazıyorum. Dışarıdan sesler geliyor, ürkütücü. Hava zaten zifiri karanlık. Ben ise tahmini oynatıyorum kalemi defterin üzerinde. Kafamda deli divane düşünceler, en ağırı ise özgürlüğüm. Ne zaman özgür kalacağım? Çocuklarımı ne zaman göreceğim? Ben neredeyim?…
Genç yaşımdan beri onlarca şehir gezdim her bir karışlarını adım adım yürüdüm. Denizlerinden geçtim, rüzgârlarında savruldum; yağmurlarını içtim, dolularına tutuldum. Ama o kokuyu bulamadım. Uçurtmam tepemde hiç yorulmadan dağlarını aşıp bayırlarından geçtim. Yine de ne o kokuyu ne de o…
Her sabah gözümü açmadan penceremi açar sokağımdan geçenleri seyrederim. Gözümü onlar ile açar onlar ile kapatırım. Mahallede ilk gördüğüm kişi hep mahallenin fırıncısı Saim amca olur. Güler yüzü ile kocaman günaydınlar açtırır yüzümde. Sonra ise simitçi Ayhan, berber İsa abi…
Köklerimin bedenimi umarsızca sarması ile ayıktım rüyamdan. Ellerimin yattığım toprak ile bütünleşmesinin, ayaklarımın çoktan toprak olmasının, dikenleşmiş vücudumun yokluğunun korkusu ve irkintisi gözümden yaşlar düşürdü. Kalp atışlarımın zayıflaması, nefesimin soğukluğu gökyüzü arattırdı gözüme. Her tarafımı saran köklerim son olarak boynuma…
Gökyüzü ıslak, toprak kuru. Ellerim boş, pencerem kapalı. Sen benden uzaksın, gerçekliğimden trenlerce uzakta sayısız ray aramızda… Salıncağımın ardı arkası boş, kollarım boş. Karşımdaki sandalye boş, üzerindeki ceket sahipsiz. Yerim yurdum toprak altında. Şimdi, toprak diyerek basıp geçer miyim? Gökyüzü…
Debelenip durduğum bir öyküye çay kokulu, kahvaltı sofrası tadındaki güzel günlerimi yâd ederek uyandım; pastaneden alınan tatsız kahvaltı tadındaki günlerime. Yürüdüğüm bu kargaşalı, kalabalık yolları omuzlarımda kalan cesetlerin kokusu ile devam ettim. Aynı telaş, aynı iş, aynı yollar, aynı yüzler……
Bir gün daha batıyor. Bir günüm daha batıyor. Yıllardır köklüyüm bu topraklara. Kıpırdayamam, uzaklaşamam, eğilemem yalnızca dallarım sallanır. Aşık olduğum saçlara dolanır yapraklarım. Elbette ki ben bir ağacım. Sahipsiz, kuru bir tarlanın ortasında tek başına bir ağaç. Yıllardır sürülmez topraklarım….
Biten serüvenlerimden bana kalan bu başlangıçları çantama koymalıyım ki yol üzeri yolsuz kalmayayım. Kâğıtlarım, kalemlerim, düşlerim ve benliğim… Çantamda. Adım adım uzaklaşırken bu kırık şehirden duraksadığım ve kafamı çevirip de bakmak istediğim çok an oldu; kapı gıcırtısı, bir yel esintisi,…
