Kaybolmuş rıhtımlarda dolaşıyor ruhum Aydınlığını kaybetmiş Kara lekeler var üzerinde. Kara lekelerde bin kırmızı leke… Kana bulanmış düşler Zamanın boğulmuş doğurgan sessizliğinde. Çaresiz yaşamlar kucak açmış umuda, Umut güneşin ellerinde. Güneş sesleniyor yukarıdan: Zor olacak yaşamak, Yaşamak sizin elinizde. Tercihi…
Yeni başladığı bir hikayenin sonunu okuyup rafa kaldıracak, doldurduğu bir bardak suyu bitiremeyecek ve hatta pişirdiği yemekten bir çatal alıp bırakacak kadar hayattan sıkılmıştı. Doğan güneşe merhaba demez, biten güne de teşekkür etmezdi. İşten eve geldiğinde, üstünü bile değiştirmeden saatlerce…
Yansıttıklarımızın eserini günden güne oluşturuyoruz. Herkes kendi çözücüsünde çözünür. Çözmek zamanın hızlandırmasıyla gerçekleşirken, çözülmek ise bırakmakla özgürleşir. Benzer benzeri çözerken kendisi gibi mi hisseder yoksa öyleymiş gibi mi davranır? Karşıdan yansıttığını gökyüzüne savururken, deniz ise kendisi uçsuz bucaksız mavi sular…
Sıradan bir günün akşamında hafiften kirlenmiş penceresinden dışarıya baktığında gördüğü karanlık, şimdiye kadar gördüklerinin arasında en kara olanıydı. Bu siyahlık zaten sıkışmaya çoktan meyilli olan ruhunu kolayca ele geçirmişti. Aslında hayatında her şey vardı ve tamdı. Bu varlık ve bütünlük…
Yaşantınız, aileniz, çevreniz, büyüme şekliniz, karşılaştığınız zorluklar, aşamadığınız anılar… Tüm bunlar sizin karakterinizi ve geleceğinizi oluşturur. Kendinizi bildiniz bileli size dayatılan neyse o şekilde sürer hayatınız. Mesela başarılı ve her konuda iyi olmak zorunluluğunda kaldıysanız, her tökezlemenizde hakaretler savrulup yalnız…
Minik avuçları arasına sıkıştırdığı göz alıcı beyaz şebboyları bana uzatıp gülümsedi. Bayağı müddettir elinde tutuyor olmalıydı. Zira hafiften solmuş ve bezmiş bir haldeydi çiçekler. Benim için kim bilir nereden toplamıştı onları. Onunla aynı hizaya gelebilmek için eğildim. Gözlerimiz buluştu. Upuzun…
Öyle aşığım ki anlatamam. Kelimeler kifayetsiz. Gülüşünü kalbime kazıdım. Çıkarıp atamam ki. Sevmişim bir kere, Tek yolum kalbine yakın olmak. İstersen deli de ne fark eder? Aklımı başımdan aldın bir kere. Bir umut bile vermesen, Kalbinde yer almak en büyük…
Eski romanlarımız okudukça bizi o dönemlerin havasına, yalılara ve eski İstanbul’a sürükler. Çoğu romanda insanların dikkatini çeken çarpıklaşan ilişkiler, mutsuz ve zenginlerin hayatlardır. Açıkçası benim dikkatimi birey olamamış ve erkeklerin gölgesinde kalmış kadın ile çocuk kalmış ilkel erkek tiplemesi sadakatsizlik…
Sıradan bir günün öğleden sonrasında kahvesini içmek için oturduğu kafede insanları izlemeye koyuldu. Müthiş derecede keyif aldığı bu seyri yapmayalı uzunca bir süre olmuştu. Geçen bu sürenin sonunda en çok dikkatini çeken insanların bakışlarıydı. Büyük bir itinayla incelediği bakışlarda öncelikle…
Hepimiz daha başlamadan biliriz yolumuzun sonunu… Hayatlarımızda belki bizi ortak paydada buluşturan tek şey var; rahimde başlayan toprakta son bulan, uzunca kimine göre kısacık bir karmaşa. Bu karmaşayı her fani farklı şekillerde yaşar kendince. Buna da yazgı derler. Hakikaten önceden…
