Şehrine dönüyorum Sokaklar da meczuplar Deliye dönmüş savaşmaktan aşıklar Bir yanı sıradan bir yanı kalabalık Sen yoksun diye böyle buralar Savuşturulmuş eskitilmiş duygular Serildi gözler önüne Eskitilmiş mısralar Yollarını tıkıyor bu şairler Yine gel Gel yanıma şiirden doğru Yavaş yavaş…
Adım başı soluklanmadan, Aldığım her karardan emin olamadan, Belki de hiç korkmayarak sevmeden gitmek istemiyorum. Ruhumun yorgunluğunu iyileştirmeden, Verdiğim her sözü gerçekleştirmeden, Belki de gerçek beni bulmadan gitmek istemiyorum. Aldığım her nefesle geçmişi hatırlamaktan yorulan gözlerim Geleceğin belki korkutucu belki…
Gyuliçkimi, Lazca’da gülüm benim demekmiş. Bundan seneler önce öğrenmiştim. Sevdiğimiz insanlara sevgimizi ne kadar gösterdiğimiz kadar nasıl gösterdiğimiz de önemli bence. Herkeste aynı duyguları oluşturmaz elbette, kavramlar her birimizin kafasında farklı şekilde betimleniyor. Ama bana gyuliçkimi çok naif, çok romantik…
Merhaba. Son zamanlarda okuduğum türler değişti. Bunun sebebini henüz çözümleyemedim ancak birkaç seçenek olarak belirleyebildim. Çıkış noktam okumaya ayırdığım vaktin veriminden memnun olmayışım. Okuduğum kitap “suratıma vurulan bir yumruk” gibi olmalıydı ki enerjimi bahane üretmeden okumalara ayırabileyim. Aksi takdirde süreç, okumak…
Gökten üç yıldızın yeryüzüne düştüğü ve benim âşık olduğum o gün. Hava Olimpos Dağı’na göre oldukça soğuk. Toprak tanrısı Dione ellerini yeryüzünden çekmiş. Toprak sahipsizlik yeşertiyor köklerinden. İşte o gün, gökten üç yıldızın yeryüzüne düştüğü ve benim âşık olduğum… Sevgili…
Gözlerini kapatıp derin karanlığa gömüldüğün o anlarda yalnızlıktan korktun mu hiç? Hiç kimsenin olmayışı, o sessizlik, tutacak bir el bulamadığında ne hissettin? Belki artık yaş bile kalmadı gözlerinde, biliyorum ben. Eğer yalnız kalırsan bir gün kendine sığın sadece. Kendi kendine…
Her ne pahasına olursa olsun ekonomik gücü elde tutma arzusu, yüzyıllardır ülkeler arasında birçok savaşa, anlaşmazlığa neden olmuştur. Ne var ki kimi ülkeler sadece elle tutulur, gözle görülür silahlarla savaşırken, kimilerinin savaş silahları “uydurma hastalıkların topluma pazarlanması” olmuştur. Peki bu…
Mahallenin en çok göze batan ailesiydiler. Sessiz ve yılgın halleri, evlerinin duvarlarına bile yansımıştı. Boyalar solgun ve dökülmeye yüz tutmuştu. Ufak bir deprem, direkleri anında çatırdatacak ve koca evi yerle bir edecek gibiydi. O evde yaşayanlar, şimdiye değin kendilerine öğretilenlerin…
”Eksiklik hayatlarımızda değil, kafalarımızın içinde” bu sözü on sekiz yaşımda bir sonbahar ayında anı defterime not almışım. Dönüp baktığımda düşüncelerimin, benliğimin ne kadar değiştiğini yada hangi konularda hiç değişmediğini anlamak için başlamıştım aslında yazmaya. Ama anladım ki düşünceler değişse de…
Ben eski çağlar mıntıkasından, Susuz ve kurak asırlardan, Yarım kalmış hikâyelerden, Uslanmaz yollardan geliyorum. Kurdu kuşa yem etmişim, Padişahî egomla yenilmezlik oynamışım. Tutsağım hatıralarıma, O eski ben de değilim. Şimdi günahlarımı kusuyorum, Kendime epeydir merhamet edemiyorum. Ne yazık! Susmuşum ihanetlere…
