Kalabalığın ortasında bir kadın
Islak kirpiklerinin arasından
Etrafa bakıyor
Üşümüş elleriyle silip atıyor
Yanağına süzülen hüznü
Aşina olduğu sokaklardan
İlk kez geçiyormuş gibi ürkek
Korkuyor ilerlemekten
İnsanlardan ve seslerden
Kadının içinde kocaman bir boşluk
Adımlarıyla yalnızlık saçıyor
Tüm uğultuları bastıran
Bir şarkı mırıldanıyor
Nağmeler
Dertli söylenmekten yorulmuş
Bir bir unutuluyor
Hüznün başrolünde bir adam
Varlığıyla değil
Yokluğu ile korkutuyor kadını
Ne bir koku bırakmış geride
Ne de bir iz
Çarptığı omuzlar
Pusulası olmuş kadının
Yolun sonuna gelmiş
Yalnız ve yorgun
